رقص زمین

آسمان را رقص ستاره ها نور باران کرده ،در کوچه های شهر مهتابی، گام بر میدارم ،با عطر شب و سکوت و نجوای شاخه هایی که خیال تولد دارند،برگهای سبز را.. از عمق خواب شبانه در خیال صبح.سکوت در من جریان میابد،ذهنم تهی میشود دلم گشوده،وجودم سجاده ای گسترده رو به قبله ی شکفته در خواب یک گل سرخ.در میابم انسان طیفی از ارتعاش گسترده از ملکوت و افلاک تا خاک است.هر موجودی غیر از انسان در بازه کوچکتری به جبر و محدودیت است.آگاهی اش محدود به ارتعاش اندکی است .فاقد خلق اندیشه و بیان است.همچون رباتی و ماشین محاسبه گر برنامه ریزی شده که شاید کارهای خارق العاده و محاسبات عظیمی را در کسری از ثانیه انجام بدهد اما هیچگ,قبله,شکفتن ...ادامه مطلب