بذر

بذرها میروییدند،شاخه های آبستن غنچه و برگ ،تولد را جشن میگرفتند.انسان باغبانی است که بی باغ هیچ معنا و مغهومی ندارد،باغبان.. اندیشه ها،رفتارها ،گفتارها ،کردارها .انسان با خروجی هایش شناخته میشود نه با ورودیهاش ،خروجی های او نشانه ی شخصیت شکل یافته توسط اوست . در ذات همه یکی و در وحدت به چشمه ای هستند که در آشکار شدنش به ظهورهای متعدد میرسد و هر ظهوری به معنای شخصیتی شکل یافته از اندیشیدن است.اندیشیدنی که اندیشه ها را میسازد و نامعلوم را به علم خود، معلوم میسازد و در این معلوم کردن و نمایاندن در واقع جهان خود را نمایان میسازد و خلق میکند .جهانی در تغییر در عدم قطعیت.جهانی پرداخته ی نور علم خالق خویش.خالقی که در ذات به بی انتهایی و در شخصیت به محدودیت است و جهانی را خلق میکند در محدودیت .

علم ،دستخوش تغییر است چون ذات علم بر اساس تغییر و دگرگونی است ،علم معلوم میکند و با معلوم کردن وابسته به علم ،محدود میکند و در نتیجه خود را نقض میکند و باز علم میافریند،علم ،وابسته به نظریات و محاسبات ما از پدیده هاست .نظریاتی در تغییر و محاسباتی در عدم قطعیت.خدا در حقیقت است و انوارش در روشن نمودن حقایق .حال اگر برای اثبات حقسقت به علم و فقط علم متوسل بشویم بی شک از خطا و انحراف مصون نخواهیم بود .ما بر اساس فهم و ادراک خود علم داریم و این منطقه ی بسیار کوچکی است و حقیقت در ورای مرز باورها .حقیقت در علم خلاصه نمیشود اگر چه علم میتواند در راستای حقایق قرار بگیرد.پس برای اثبات حقیقت نیازی به استفاده از علم های در تغییر نیست .علم تنها ابزاری برای ساختن جهان توست و حقیقت تویی که خالق علمی.

باغبان بذرها را در خاک میافشاند،بذرها در آرامش ظاهری دشت به شکفتن و تولد در خویشتن بودند،غوغایی عظیم در دل خاک بر پا بود،شکستن حفاظ و پوسته ی دانه ها و رویشی از اعماق سخت آن،رویشی در نرمی و لطافت . ما سکون و سکوتی را مینگریم که غنچه ها را باز میکند و عطر درون را مستانه چنان لبریز میشود که برون همه در ظهورش سر مست است. ما در سرو صدای علم و هیاهوی گفتارها و کردارهاییم و حقیقت در خویشتنش به ثبات است .نه در یکنواختی که همچون امواجی در نوازش ساحل علم

رضا3/10