ترس و رکود

انسان ،اندیشه نیست ،باور نیست .او خالق اندیشه و باور است .از طرفی دیگر ،هر عملی ریشه در اندیشه و باور دارد .اندیشه ای که به باور تبدیل نشود در تصور و تعریف به رکود و ابهام است .شناخته نمیشود و با نشناختن آن به ظهور نرسیده و نقاط ضعف و قوتش مشخص نمیشود.افرادی را میشناسیم که همواره در تحلیل و بررسی  موردی هستند و برای انجام هر عملی ،هزاران محاسبه کرده و همواره از ترس ،شکست و ابهامات دست از انجام عمل به آن اندیشه برمیدارند.در واقع چنین افرادی نمیدانند که هیچ چیز مطلق نیست و فرایند اندیشیدن ،فرایندی جاری است و جاری بودن آن شانه ی حیات داشتن و زنده بودن .و اندیشیدن بدین معناست که اندیشه ای را با عمل به آن ،شناخته و با شناختن آن ،نقصانها یا اشتباه بودن آن را فهمیده و بر روی آن اندیشه با اندیشیدن ،به خلق اندیشه ای دیگر باشیم .اگر به آنچه که باور داریم عمل نکنیم ،باور ما به مرداب متعفنی تبدیل میشود که مرگ است نه حیات.خود را در اسارت بازی ذهن و محاسبات بیش از حد قرار ندهیم و بپذیریم که میتوان عملی اشتباه را انجام داد ،اشتباهی که با درک اکنون ما قابل فهم نیست و تنها با عمل ما ،واضح و پدیدار میگردد.راز زنده بودن در موثر بودن و عمل کردن است .راز تکلیف هر فردی وابسته به توانایی و بی شک دانایی اوست .پس اگر خود را دانا میدانیم باید مهربانتر و نورانی تر عمل کنیم و این یعنی افروختن خورشید درون تا مسیر عبور انسانها را روشن سازد اگر دانش و باور و اندیشه ما به عمل تبدیل نشود ،تنها زهر مرگی میشود که نه تنها راهگشا نیست که بلکه دلیل اصلی فساد و حسرت ماست.

رضا10/21