توقع و انتظار

انسانها بصورت ذاتی مهربان هستند.این مهربانی را به راحنی به حیوانات ،به طبیعت ،به فرزندان خود و تمامی دوستان و انسانهایی که از آنان توقع و انتظاری ندارند عطا میکنند .اما همین مهربانی را با ایجاد توقع و انتظار از دیگران ،قطع و تبدیل به نفرت و کینه و یا رفتار شرطی مینمایند.آنچه جلوی مهربانی را میگیرد نه رفتار دیگران که شرطی کردن رفتار خود است .با قطع کردن توقع و انتظار از تمام مخلوقات ،میتواند مهربان بود .چنان سرشار از مهربانی و عشق که جایی برای ورود کینه و نفرت نباشد .و جالب این است که با مهربان بودن ،خود را با روح آفرینش هماهنگ کرده و بیشتر از هر فردی دیگری، خود از این محبت کردن غرق لذت میشویم زیرا که با نثار و بیان محبت ،مهربانی را شناخته و با آن همنشین میشویم .انسان، همواره همنشین با چیزهایی است که از او به خارج از او نثار میشود. اگر چه قطع توقع و انتظار از دیگران سخت است اما سخت تر ،آسیبی است که از ایجاد توقع، به خود وارد میکنیم و خویش را تحت تاثیر رفتار دیگران، که قابل کنترل توسط ما نیست قرار میدهیم.

رضا10/21