ناظر

همواره نسبیت نقش اساسی در فهم یک موضوع دارد .نسبیت بیان کننده این مهم است ،که موضوع از چه جنبه و زاویه ای در حال فهم و بررسی است.آیا آیه ها و نشانه ها از جنبه ی خداوند است یا از نگاه مخلوق .بی شک در نگاه خالق زمانی وجود ندارد که همه چیز، آنچیزی است که هست.و حقیقت یکی است و این یکتایی همانا جاودانی است در حقیت اما میتوان چندی حقیقت را از نگاه ناظری که در آن قرار گرفته بررسی نمود و این موضوع بواسطه ی تعدد حقایق نیست بلکه به دلیل،جهت دار بودن و محدودیت زاویه ی ادراک ناظری است که در آن قرار گرفته است.پس از نگاه مخلوق ،حقایق متعدد وجود دارد زیرا که او در درک و فهمی متغییر است به عنوان مثال انسان ظرفی است با اندازه ها و رنگ های متعدد و حقیقت یک ماهیت بی رنگ که در هر ظرفی به رنگ همان ظرف به نظر میرسد و در واقع چنین نیست اما ظرف و، ناظر به ظرف، جز آن رنگ و گنجایش را ادراک نمیتواند بکند.از طف دیگر انسان به عنوان یک اندیشیدن متغییر همانند معادله ای است که ذات یا سرشت او ؛همان عدد ثابت است و شخصیت یا همان ظهور او ،متغییرهایی که در حرکت به سمت حد بی نهایت در حال رسیدن به آن عدد ثابت یا تطابق با حقیقت .به زبان دیگر ،ظهور در تقلای نمایان ساختن کامل حضور است و حضور همانا خویشتن حقیقی ما که ثابتی جاودان است .عددی متمایز.این متغییرها در حرکت و دگرگونی برای بیان آن عدد قابت در مسیر زمان دستخوش تغییر میشوند و این تغییرات همه ناماندگار و میراست .پس تمام این تغییرات تنهاتوهمی است که متغییر درک میکند اما از نگاه خالق که همه و هیچ در اوست اصلا تغییری نیست همه و هیچ در هست بودن خود است .پس از طرفی تمام این متغییرها اگر به حقیقت میل نکنند از میان میروند چون از جنس وهم و تصورند نه حقیقت و از طرف دیگ حرکت آنها از وجه متحرک قابل بیان است ورنه در نگاه حقیقت تغییر و زمانی نیست .در آیات و کتابها و باورهایی که میخوانیم یا اندیشه ای که میاندیشیم اولین قدم این است که بفهمیم از چه نگاه و کدام ناظری به بیان موضوعی است .رحمانیت خداوند است و آنکه خود را از رحمت محروم میکند خود دچار خسران و ضرر میشود نه اینکه خداوند متغییری با رفتارهای متفاوت مخلوق داشته باشد و...

رضا10/20