ساز نماز

نماز،تمرکز توجه است به وجودی که در شناخت نمیگنجد و این تمرین و عبادات برای آن است، که قلب ما که محل انقلاب و تغییر است به سمت خداوند روی کند ،همراستا با حقیقت باشد .و تمامی متغییرها یی که به امانت و برای عملکرد بصورت موقت در اختیار او گذارده شده است ،در جهت حقیقت عمل کنند .حقیقت ،اما چیست..مهربانی خداست در کلمه ی رحمانیت و درک مهربانی مقامی که مقیم اهل فهم در ادراک است.آفرینش از ذراتی ساخته شده است که با تارهای مهربانی به هم پیوند خورده و نظمی زیبا را رقم زده اند.درست که نگاه کنیم ،همه ی آیین ها و مناسک و ادیان به نوعی ادعا میکنند که با انجام دستورات و فریضه هایی چنان قلب انسان صیقلی میشود که در نهایت ..مهربان میشود.یعنی دروغ ..دزدی..تجاوز به حقوق دیگران..نفرت..کینه و...را در دل خود راه نمیدهد زیرا تمام اینها از من پرستی است نه حق پرستی ،آن هم منی که در تغییر است.و من پرستی یعنی نا مهربان با دیگران بودن و همه چیز را در این توهم من بودن ،خلاصه کردن.حال تصور کنیم که عبادات ،به معنای نور و آب و کود یک درخت باشد اگر تمام اینها را به درخت داده اما درخت رشد نکند ،خشکیده شود و جوانه ای از او نروید ،وجود این اب و افتاب و..چه سود...و این حکایت نماز گزاری است که در نماز نیست ..یا در تکرار حروفی است که نمیفهمد یا دچار چنان خود شیفتگی گشته که با خواندن ایاتی خود را حقیقت و خدا دانسته و در توجیه یا بهتر بگویم خود فریبی است ...نماز و روزه و..عبادات همه یک فریضه ی و رابطه ی بین خالق و مخلوق است اما اثر آن ،مهربانی در جامعه و نور بخشیدن به آفرینش است.اگر چنین چیزی از ما جاری نمیشود بدانیم که آن نماز و...همه بیفایده و از سر جهل و نااگاهی است. فَوَيْلٌ لِلْمُصَلِّينَ ﴿۴﴾ الَّذِينَ هُمْ عَنْ صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ ﴿۵﴾

رضا11/9