انفاق و انتفاع

یک انسان در طول زندگی خود، نیاز به منابعی دارد که امنیت،ارتزاق چه جسمی و چه معنایی ،بقا و غرایز خود را ،و مهمتر لذت تعریف شده توسط خود را ،ارضا نماید.هر کدام از اینها در صورت هدف شدن میتواند، یک بی نهایتی را مشخص کند که در نهایت از دست میرود و قابل استفاده نیست .یعنی همواره داشتن آن بصورت مقطعی و محدود است اگر چه اشتها و علاقه به آن تا بی نهایت باشد.اما به عنوان ابزار و وسیله ،هر کدام در جای خود قرار گرفته و امکان عمل و انسان بودن را مهیا میکند .این ظرفیت نسبی هر فردی را، منبعی مورد نیاز است.این منبع با تلاش و کوشش هر شخصی بدست میاید اما افرادی هستند که از منبع خود به دیگران انفاق میکنند و با خالی شدن ،سطح منبع اشان،امکان پر شدن و جاری شدن رزق و روزی را فراهم میکنند.بی شک اگر منبعی را مالامال کنیم دیگر جایی برای دریافت ندارد و انسانهایی که خروجی خود را بسته اند در واقع ،باعث اتلاف و به هدر رفتن و بی نصیب کردن خود از رزق و روزی هستند.در علم اقتصاد هم چنین است که مسکون کردن سرمایه باعث ،نابسامانی اوضاع اقتصادی میشود .در احساس و عاطفه هم چنین است که انسان با مهربانی کردن و بخشیدن عشق در واقع،به درک مهربانی و عشق میرسد.از نگاه دیگر این موضوع بیانگر این مهم است که تک تک افرینش در منحصر بفرد بودنش،عضوی از یک جامعه ی منسجم به نام خلقت است و کمک به دیگران در واقع ،مستحکم کردن بستر و زمینه ای است که در آن رشد میکنیم.

رضا1/17