تدفین

خاطره ها را خاک میکنیم و بدنبال خاطره سازی ،سوار بر قایق زمان ،در رود زندگی همسفر میشویم با تغییرات.پیله میماند در اعماق سکوت تاریک خاک....پیله میپوسد...خاک میشود و در طبیعت جریان میابد .از آنجایی که آغاز شده بود.اما جان ،یا همان معنا ،یا همان دل ..یا همان آگاهی ذخیره شده و سرشت ،که اشتیاق ظهور داشت از کالبد و جسم ..در ازلیت به ابدیت بوده است..گور سرد..تنها ابزار ما را میبرد و ما در ابزار دیگر به ارتعاشی لطیف تر در رقص عاشقانه ایم به موسیقی نی نوای الهی....خاطره ها را تدفین میکنیم و روزی ،خاطره های ما را تدفین میکنند...شاید روزی که حتی انتظارش را نداشته ایم...ساعتی که هزاران کار ناتمام را برنامه ریزی میکردیم...اما میرسد ..شکی نیست..و تنها پوشش این جسم ،سپیدی پارچه ای که نماد سپیدی دل و اعمال است اگر عاشق باشیم.میرسد روزی که چشمان ما غروب و طلوعی را نمیبیند اما ،همواره در نور است ،نگاهی که ما را شاهد و ناظر ساخت تا در مخلوق بودن خود،بیانی بر کلمه ی خالق باشیم....همه چیز از بین میرود ،اما همه چیزی که در زمان است..ما ،آگاهی و اندیشیدن و مشاهد ه ایم...و این یعنی در بی زمانی به خلق زمانه ایم...ما..برگهای پاییزی را تدفین میکنیم...درخت در بهار جاودان به شکوفایی است در آنور مرز..لحظه ها

رضا1/15