یا ودود

 این کلمه را چهار ظهور است ،اولین ظهور در هوی،که فرود آمدن در قلب است و قلب،همانا مرکز ثقل انسانیت که همانا توجه است که چون به سمتی متوجه گشت،تمام فکر و خیال و شهود نیز بدان سمت روی نمایدودومین ظهور آن در ود است که بیانگر ثبات و پایداری است در خوایی که قلب را به سمتش متوجه نموده است .و سومین کلمه،حب است ،که به معنای ارادت و صفایی است که همانا اراده ی محبوب است که بر اراده ی محب ،چیره است .و چهارمین کلمه در بیان این تجلی همانا عشق است که التفات و توجه به قلب است بگونه ای که قلب جز محبوب را نتواند دیدن .همچون پوششی که قلب را میپوشاند تا چون به هر سویی بنگرد ،زلف پریشان لیلای دل را به تماشا باشد.او ودود است .تمام جهان و آفرینش ،طفیلی حب اوست در کلمه ی ودود که مخلوق را به لطافت خود در خلق شد و این گشتن در زمان نیست که بر زمان است و در ابدیت او همواره خالق است.پس ودود و محبت او را پایانی نیست که ابتدایی نیز ندارد .زیرا انچه را که اغاز و پایانی است در چرخه ی زمان است و او خالق زمان است ککه زمان در بیان فاصله هاست و انچه ما در فاصله و بعد به نظاره ایم در اوست وهمچون نقطه ای که از قلم عشق به صفحه ی خلقت چکید تا عاشقی را بنگارد پای نقش خیال.چگونه میشود صانع صنعش را دوست نداشته باشد که خالق به دوست داشتن در خلق مخلوق است .هر صنعت در ظهور علم و دانایی صانع است و اشکار کننده ی قدرت و جمال و عظمت او .پس مخلوق به این زینت داده شد و این زینت به مهر اوست در بیان خویشتن به خویش.مهر او را پایانی نیست و لفظ استمرار تنها بیانی است برای فهم ودودیت که بلادرنگ است و پیوسته.مخلوقی که محبت او را درک نموده و به این ادراک به شهود برسند ،چشمان اویند برای نظاره ی او در خویشتنی که همانا مخلوق است .انسان گاهی کسی را میبیند و دوستش میدارد و شیدا و شیفته ی اوچان شود که بدنبال شناخت و رضایتش ،خواب و خوراک را فراموش نموده و اسایش را به تقلای شناخت او به سادگی بفروشد .این مخلوق است که به رویت ودودیت او در شتاخت او ،به تسلیم رسد تا دستش دست او گردد و چشمانش چشم او.هر فردی او را به شناخت و درک خود در بت و باوری میپرستد و هیچ نیت مگر او .چون پرده و حجاب درافتد ،دریابیم که ان چه میپرستیدیم ،وجهی است از او که ما را به عبودیت میخواند و ما در مثال و نماد به جهل فرو رفته بودیم. وَ هُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ14

رضا2/11