دشمن و دوست

زندگی از لحظه ای آغاز میشود که در یابیم ،دشمن و سد راه ،دوست و عامل موفقیت ما ،خود ما هستیم ،یعنی افکار و باورهایی که پذیرفته ایم و بر اساس آن عمل میکنیم .بی شک هیچ فردو عامل خارجی نمیتواند به انسان صدمه بزند تا زمانیکه ما خود را پذیرا و آمادهی آن صدمه قرار نداده باشیم .هیچ کشوری نمیتواند کشور دیگری را شکست داده و تحت سلطه ی خود قرار دهد مگر آن که افرادی در داخل آن کشور به هر دلیلی ،با آن نیروی متخاصم هماهنگ نباشند.خود انسان دشمن واقعی اوست و خود انسان دوست او .این دوگانگی شاید نیاز به شناخت بیشتری داشته باشد .این خود ،که دشمن یا دوست است کیست؟آن خود اصلی کیست؟خودی که میتواند هم دشمن باشد هم دوست ،مجموعه ای از ابزار و مخلوقات ماست مانند ،حواس،علم،غریزه ،اندیشیدن ،پذیرش ،رفتار و...و خود حقیقی ما ،دریچه ای رو به بی نهایت و حقیقت که در گشودن کامل خویش ،تجلی گر اسما ی الهی است .مانند نور،رحمانیت،ودود ،محمود و...این اسما از جنس حقیقی یا فرا زمانی هستند که جاودانه اند و آن،ابزار و مخلوقات ،متغییرهایی که اگر همراستا با این حقایق باشند در جهت حقیقی و اگر نباشند در جهت وهم و ابهام هستند که ناگزیر آن فناست.بدنبال دشمن بیرونی نباشیم ،جامعه و زمان و مکان را مقصر ندانیم ،انچه هستیم محصول تمام اندیشیدنها و پذیرشها و تلاش های ماست و بدون شک برای تغییر آن کافی است در ریشه ی اندیشیدن و پذیرش ،مجددا بررسی کنیم.

رضا2/9