کمال مطلق

تغییر ،همان حرکت است وحرکت ،همواره در جهت کامل شدن است و به مطلوب رسیدن پس ماهیت حرکت ،همانا نقصان است و بواسطه ی نقصان داشتن در جهت کمال حرکت نمودن ،او خدایی است که نقصان ندارد ،پس حرکتی بر او نیست که او در ذات و یکتایی بودن خود ،مطلق است .پس خداوند بواسطه ی رفتارها و اعمال انسان ،تغییر رفتار نداده و چنین نیست که ما هر رفتاری کنیم او واکنشی نشان دهد.بلکه افرینش را بر اساس قوانینی ساخت که یکی از مهمترین انها این است که انسان در عالمی زندگی میکند که انتخاب میکند یا خلق میکند.پس اگر عالمی از چتر بیافریند و خود را از همراستایی با حقیقت دور سازد ،بی شک باران رحمت را از دست داده و دچار ناپایداری میشود...پس این عدم تعادل و ناهمراستایی انسان با حقیقت است که او را دچار مشکلات میکند و سرچشمه ی این خطاها همانا استفاده نکردن از عقل به عنوان راهنما و به جهت رسیدن به دانای مطلق است نه اینکه خداوند چیزی را قطع یا وصل نماید بلکه این اعمال ماست که ما را دچار خسران یا انتفاع میسازد و این عطیه ای است که خداوند به عنوان انتخاب به انسان عطا نموده است.از سویی دیگر ،رحمانیت اوست .یعنی تمام قوانین او در تطابق با رحمانیت و مهربانی و عشق است ،و این رحمان بودن او وابسته به اعمال و افکار انسان نیست .یعنی کسی که بواسطه ی تصمیم نادرست دچار بلایی میشود در واقع ،ان بلا نقش درمان برای او دارد تا با هوشیاری و درس گرفتن از آن ،خود را اصلاح نماید.پس هیچ چیزی برای عداوت و کینه جویی و ...خلق نشده است که خداوند رحمان ،عاری از این نقصهاست چون اینگونه افعال نشاندهنده ی نقص است..کینه ..دشمنی...همه از روی نقصان است و خود نبودن زیرا اگر خود باشیم در عشق و مهربانی است و جز ان نمیتوانیم باشیم.او در رحمانیت خود رحیم هم هست ،یعنی انسانها میتوانند بواسطه ی عقل و اندیشیدن خود میتوانند با کسب اگاهی از مواهبی که وجود دارد و در نظر جاهلان ناپیداست از انها در جهت شعف و اشتیاق استفاده نمایند

رضا5/11