نامیرایی

عشق..مربوط به یک روز و یک هفته نیست..زیرا عشق ،همچون رودی نیست که بیاید و ریشه های درخت حیات ما را ،ابیاری کند .بلکه منبع زلال ابی گوارا است در درون ما که گاه همچون چشمه میجوشد و چونان رود نمایان میشود تا دانه های خیال و رویای ما را،شکوفا سازد.عشق،سفری در برون نیست که در ان گام برداریم ،راهی است ،که خود ما هستیم و در طول حیات ما،نمایان میشود.عشق،شکفتن است..جوشیدن است..جاری گشتن است..نقش خیال را نقاش شدن است..موسیقی افرینش را ساز گشتن است..شعر حیات را شاعر بودن است ..اگر چه عشق را گاه در چشم و نگاه و سجاده و محراب آغوشی محدود میکنیم اما عشق،نقطه مرکز هستی است ..شور جهان و نور افرینش از عشق است.که عشق یک فاصله است بین غنچه ی بودن تا گل زیبایی که شکفته گشته و مطلوب ماست...فاصله ای بین انکه هستی و انکه میخواهی باشی و این شور عشق در درک داشته ه و شناخت انها و سفر در انها به سوی ناشناخته هاست .عشق،لطیف شدن است و کوک گشتن است و در رقص شدن و سرودن و زنده بودن در پس مرده گشتن ...عشق،یعنی ،هماغوشی ازلیت در ابدیت برای خلق نامیرایی...و روزها و لحظه ها و سالها در عشق به معنا میرسد و عشق در معنا بخشیدن به زندگی است ... همسر مهربان و دختر عزیزتر از جانم ..عاشقانه ها با شما در جاودانگی است . رضا11/24