معاد

لفظ معاد از «عاد یعود»، گاهی به معنای مصدری (برگشتن)، گاهی به معنای اسم زمان (زمان برگشتن) و گاهی به معنای اسم مکان (جای برگشتن) است، و از صیغۀ«عود» به معنای برگشت به سوی چیزی، بعد از آن که از آن چیز انصراف شده بود، و از صیغۀ«اعاده» به معنای تکرار چیزی است. واژۀ«قیامت» چه در قرآن کریم و چه در فرهنگ اسلامی، استعمالات فراوانی دارد و بیش از هر واژۀدیگر، بیانگر واقعیت رستاخیز است؛ زیرا در آن روز هر چیزی قوام می یابد و به آنچه باید برسد می رسد.پس معاد به معنای بازگشت به چیزی است ،که هستیم،انکه که در قوام و از حقیقت است.حقیقت ما ،چیزی است ،که نامتغییر است .پس هر انچه که در زمان به دست میاید ،در زمان از بین میرود مگر انکه ،در زمان به خلق بی زمانی باشیم.یعنی از متغییرها در جهت حقیقت استفاده کنیم .انچه که در بی زمانی هست همه از یکتایی و در نتیجه از مهربانی ونور است .زیرا تمام دشمنی ها و ..ناشی از تصور جدایی ها و انفصالات است .پس انگاه که تصورات جدایی از بین میرود .حقیقت یکتایی اشکار میگردد و انچه که در زمین کشت نموده است ،دو بعد است یا بر خلاف حقیقت ،که از جنس نامتغیر است و ناپایدار .و یا از جنس جاودانی و حقیقت که در هست و ماندگار ی است .و معاد ،برگشتن به حقیقت وجود است ،انکه ،بذر ناپایداری کاشته است در درو حسرت و دریغ است و انکه بذر نور کاشته در همنشینی با نور .

رضا1/6