گاهی

گاهی تنها دلت میخواهد بنشینی کنار رود زلال و در تماشای عبور لحظه ها ،فقط باشی ..خالی از هر اندیشه و تفکر و قیاس و نجوایی...خیره شوی به آسمانی گه در ان هزاران فانوس روشن شده ،و مهتاب در ان حوالی به شانه زدن گیسوانش در برکه ای ارام است ..گاه دلت میخواهد تمام پرسش ها و مشکلات و شادیها را حتی پشت پنجره ی اطاقت جا گذاشته و بلغزی پای لحظه هایی که فقط هستی..حضور داری ..بدون لبخند ..بدون اشک ..و این خنثی بودن در آن لحظه ،مثل نوشیدن جرعه ای آب از چشمه ای خنگ در اوج رقص زمین...