عشق جاودان

عشق،فاصله ایست بین جویندگی و مقصد،عاشق و معشوق،طالب و مطلوب.نقصان و کمال ،نیاز و برآورنده ی حاجات.عامل تحرک طالب تنها اشتیاق است ،شوقی که ناملایمات را شیرین میسازد و تلاش را دو چندان میسازد تا راه های سخت را سبکبال پر گشوده و به آشیانه ی هدف رسید.این فاصله در جهات مختلف است،در بعد غریزه به سویی گسترده است،در جهت معنا به جهتی دیگر تمایل پیدا کرده،در شخصیت اجتماعی به طرف ایده آلی ،در جهت معنویت و معنا گرایی به فصایی دیگر در سفر.انسان،مرکز این بسته ی اندیشیدن و طلب است که در جهت کمال از نقصان به عشق در اشتیاق و گام برداشتن است.او در میان این نیروها به اهم و مهم میپردازد و بر اساس اولویتش که مبتنی بر آگاهی و بالطبع نیاز اوست در حرکت است.

وقتی عاشق به معشوق میرسد ،بالطبع رخنه ها و نیاز مرتبط با آن اشتیاق خاموش گشته و اولویتهای دیگر مطرح میشود،عشق درآن جهت خاموش میشود و تا شعله ور گشتن مجدد فرآیند انتظار و خاموشی و سکون را طی میکند .عشق محصول فاصله است .اگر این فاصله و نیار در جهت غرایز باشد بی شک با وصال جسمی و جنسی به پایان رسیده و در صورت هدف بودن موارد غریزی به شکلهای دیگر و به افراد متعدد دیگر منتقل میشود چون هدف تنها غریزه ایست که بر اساس طبیعت خلقتش خواسته های اش در حد جنسیت و جسمی ات محدود میگردد.اگر نیاز و خواسته در جهت معنویت و آگاهی که از جنس نامحدودی و بینهایت هستند؛ باشد.همواره با فهم و ادراکی به سوی فهم و ادراک دیگر رهسپاری ام یعنی با عبور کردن از حجابی به حجاب دیگر .نکته ی مهم این است که تمام این نیازها خواه جسمانی یا روحانی همه از نوع عشق است و لازم برای انسانی که در ابعاد ماده و متا فیزیک جاری است.مهمتر این است که در هم سویی معنا و غریزه و احساس است که همواره عشق جاری است .در حالیکه در ابعاد حسی و جسمی نهایت و پایانی وجود دارد چون از جنس زمان و ماده است.

انسان در مرکز بردارهایی است که هر یک به سویی در ظاهر ،متمایل است .بردارهایی به نام عشق که مقدار هر یک مشخص کننده ی اشتیاق مربوط به این بردار است.تمام این بردارها در خلقت انسان نهاده شده و در ذات خود گناه و ناپسند نیست.این بردارها در نگاه جداگانه به هر کدام مجزا و در جهتی نمایان میشود .اما اگر تمام این بردارها در جهت مطلوب واقعی و دانایی مطلق که در کمال و حقیقت است هم جهت گردند هر کدام به نامحدودیتی میرسند که همواره از شکلی به شکل دیگر و از آهنگی به نوای دیگر است.عشق جاودانی که همواره در انسان اشتیاق جویندگی را شعله ور ساخته و او را با تازگی و طراوت ها روبرو و همسفر میسازد .انسان در هم جهت کردن این بردارها به سوی یکتای بی همتا همواره در طراوت و بدیع بودن است بگونه ای که در دو پلک زدن یک تکرار را نبیند و در دو نفس یک هوا را استشمام نکند و این خود عشق جاودان است .

رضا5/22