زیستن

گام بر میدارم و با حرکت سبکبال ابرها افکارم را رها میکنم در ذکر برگها و نوازش باد.درمیابم تمام ذرات آفرینش همچون تار و پودهای نقشی عظیم، بافته شده به یکدیگر است که با تغییر هر کدام ،این تغییرات به همه جای این جهان نیز وارد میشود.هیچ چیز در جهان مجزا از سایر اجزای تشکیل دهنده عالم نیست.تضادی نیست و اختلافات از نگاه ناظر است .شب و روز از نگاه گردش زمین تنها جرخشی است به حول یک محور،حرارت و سرما و...همه در نگاه انرژی، تنها ارتعاشات و نوساناتی هستند در طیف های متفاوت.تمام انسانها از نگاه آگاهی ،تنها بسته های اندیشه ای هستند در تغییر.از ظواهر که به اعماق سفر میکنیم،تفاوتها رنگ میبازند ،اختلافات به عدم میرسد ،وحدت و یکتایی قابل مشاهده و درک میشود.و ناگهان لحظه ای میرسد که در میابی تمام آنچه در بیرون تو جاری است ،خود توست...آدمها،جنگل،ستاره ها،آسمانها،رنگها و لهجه ها ..مهربان میشوی چون در اطراف تو و در جهان تو تنها خود تو جریان داری .

زندگی در محور زمان روزی به پایان میرسد،آخرین تصاویر را در چشمانت به نظاره میشوی و زندگی در بعد مادی آن همچون فیلمی در نظرگاهت جریان میابد.خوردن ها،خوابیدن ها،حسرتها،دشمنی ها،دوستی ها،نفرت و عشق ..روزی تمام این دلبستگی های زمین را رها میکنیم .آیا پایان ما ،ترک این جسم است؟خوردن،خوابیدن،جفتگیری و هزاران حیله و رنج برای چیزی که در دست ما امانت است.همه چیز برای ارامش و راحتی و بقای ماست ،حتی لذت دوست داشتن غذا،جنس مخالف،و...و ما همچون مجرایی برای جریان یافتن ،دانایی از مجرای آگاهی و اندیشیدن.و این جاودانگی ماست .مابقی تنها مرکبی است برای سوار کار نوری که در خلق عالم خویش در کشف و شهود است.زمانی میرسد که این جسم خاکی را رها کرده و با تمام آنچه که از ما به هستی صادر شده است به خلق جهانی دیگر میپردازیم.

رضا5/17