جهان پیدا و نهان

خداوند از عالم معنا ،کلمه ها  را نجوا کرد و ذرات خاک به پذیرفتن ظهور، در اشتیاق حیات به رقص گشتن که حیات همانا رقص تغییر است از سوختن در آگاهی و روییدن در آگاهی .ایستادن یعنی ممات ،مرگ رود،مرداب.هر نفس ما در آگاهی اکنون به ساخت عالمی از علم خویشیم و به نفس دیگر در ویرانی این عالم و ساختن عالمی فراختر .ممات در آگاهی گام اول است تا حیات جاری گردد به خلق آگاهی دیگر و عالمی دگر.انسان در هر دم به سوختن و به هر بازدم در خلق دیگری است که تکرار و سکون و رکود همانا وفات است از خلاقیت به سکون و صلبیت.خداوند در گوش امکان نغمه ی زندگی سرایید و ماده در شکل گرفتن سازی زیبا به آهنگ شد..خلقت آغاز گشت.

آگاهی از دانایی روانه عالم ماده شد،در ملکوت میفهمید و اندیشیدن را به خلق اندیشه میشد و در عالم ماده ،خیال را به امکان پیوند میزد و خلقتی دیگرا را شکل میداد.انسان در جهان ماده شروع به طراحی و ساخت جهانی نمود بر اساس کلیه اندیشه ها و خروجی هایش .افکار،باورها،رفتارها و...هر انسانی جهانی را خلق نمود .جهانی تا ابدیت جاری .هنگام انتقال و وفات از عالم ماده به ارتعاشی لطیفتر ،همنشینی اش با جهان طراحی و ساخته شده توسط خودش نمایانتر میشود .اگر چه در عالم ماده هم، با همان جهان ارتباط دارد و تحت آن فضا زندگی میکند .اما جهان ماده فرصتی برای خلقت شکوهمندتر و تغییر و تبدیل این جهان است و در ورای پر گشون از این پیله ،تنها پرواز است و رقس با تصاویری که ساخته ی بودن ماست.

زیبایی در این جهان بیشتر در ظاهر نمایان و قابل دریافت است اگر چه زیبایی، نقظه ی تطبیق درون و برون بر یک مدار جاودانگی و حقیقی است .انسانها با نثار مهربانی و راستی و لطافت و پاکی ..به خلق جهانی لطیف و ملیح میپردازند و در عبور از کالبد جسمانی در عالمی خود را به نظاره اند که همه از زیبایی سرشار است .این زیبایی از حنس ظواهر دنیای ماده نیست.دنیای ماده برای بقای انسان، غرایزی را ایجاب کرده که با کسب لذت در آنها،بقای انسان را در زمین جاری میسازد.بدیهی است در عالم معنا و جاودانگی فردای قیامت نیازی به بقا و تولید نسل نیست چون وفاتی شکل نمیگیرد .پس لزوما نیازی به غرایز جسمانی نیست و همچنین لذتها از جنس دیگری و مشاهده ها از شکل متفاوتی با زمین قرار دارد.شاید حوری و رودها و چشمه ها و سبزه ها که همگی نمادهایی قابل ادراک برای ماست شکلی از کردارها و رفتارها ی ما باشد که با خلقتی متناسب با آن عالم پدیدار میگردند و لذتی وافرتر و عمیقتر را در موجودیت انسان بوجود میاورند.لذتی عمیقتر از لبخند معشوق در جان عاشق شیفته که به شیدایی در رقص جنون همه عقل است و ادراک.

رضا6/1