جلب توجه

به درختی خیره میشوم در مسیر پیچ در پیچ کوهی که به وسعت سادگی،زیباست.با خیره شدن به درخت ،منظره ها مبهم میشود و من میمانم و ترانه ی زندگی که در درخت و شاخه ها جاری ست.توجه همانا جهت دهنده هوشیاری و اندیشیدن و آگاهی ماست.و انسان در محیط اجتماعی برای جلب توجه نمودن ،رفتارها و کردارهایی را انجام میدهد که خوشایند معیارها و باورهای آن اجتماعی که در ارتباط با او هستند باشد،و اغلب این معیارها بر اساس سنت ها و متکی بر تقلیدها و باورهایی است که گاه از اساس ناشی از خرافه و جهل و..است.گاه قانون شکنی به عنوان یک معیار در جامعه مطرح میشود و انسانها برای جلب توجه و با افتخار مصادیق قانون شکنی را بروز میدهند .حتی رفتارهایی مانند قلیان کشیدن،اداهای اندیشمندانه را در قالب غم و چهره ی مغموم و ماتم رده گرفتن ،باورهای مذهبی را مانند قمه زدن و..بدون هیچ اندیشه ای انجام دادن و به آن افتخار و مباهات کردن همه ناشی از تلاش انسان برای مقبولیت و جلب توجه است.

جلب توجه ،در ذات خود صفت بد و یا نشانه ی ضعفی نیست زیرا که توجه ما بر اساس باورها و نیازها شکل گرفت و جلب توجه نشاندهنده ی سطح مقبولیت و موفقیت ما میباشد.بالطبع فردی که توجه اش بر اندیشیدن و یا اجرای فرامین الهی و..باشد،رضایت درونی  ما در گرو جلب توجه معیارهای متناسب با آن ارزش است.جلب توجه مسیری است برای طلبه ای که بر اساس معیارهایی مطلوب اش جان گرفته و با انرژی افزونتر حرکت مینماید.معمولا جلب توجه ،زمانی مهم و برجسته میشود که فرد فاقد ارزشها و شکفتن ویژگیهای خاص یا به زبان دیگر،خودشناسی و خویشتن یابی باشد و مقبولیت و رضایت او ناشی از لبخند و رضایت دیگران باشد حال اینکه خود آن دیگران هم ،بر اساس تقلید و تکرار و بدون هیچ اندیشه ای به برخی رفتارها توجه میکنند و این رفتارها ناشی از جهل و به زیان و خسران حتی آگاهی و حیات باشد.وقتی انسان به خلق اندیشه و عقلانیت برسد بی شک مقبولیت و احساس رضایت و یا بهتر عنوان کنم نیاز او در تولید اندیشه ی مبتنی بر آگاهی میباشد و به جای تکرار خوشایندهای ،اجنماعی که در آن، در ارتباط است به اندیشه ی، خلق ارزشها و تغییر میباشد.

جلب توجه و تلاش برای جلب توجه همه ریشه در توجه ما دارد .بی شک در محیط خانواده و با نظر به معیارهایی که جلب توجه مینماید،کودکان از خود رفتار نشان میدهند و در آن مسیر به رشد میرسند تا زمانی که به جای جلب توجه نمودن دیگران و یا بر اساس باورهای دیگران زندگی کردن به ساخت معیارها و باورهای خود شتافته و با خودآگاهی به بروز و هویدایی خویشتن بپردازد.جلب ناشی از نیاز انسان به مقبولیت و مطرح شدن است حال اگر سطح تگاهی عموم مبتنی بر رفتارهای فاقد عقلانیت و تعقل باشد بی شک رفتارهای منطبق بر آن چشمگیر و فراوان است .مثال جمعی که برای انها قلیان و رانندگی ورای قانون و...ارزش باشد بی شک نفرات فاقد هویت و شناختی که با این اجتماع در ارتباط هستند را به ان رفتارها سوق میدهد در حالیکه نفر با آن رفتارها عملا به خود زیان میزند اما از انجام این رفتارها احساس خوشاییندی نموده و به آن مباهات میکند حال اگر درجامعه ای مهربانی و صداقت و..مطرح باشد بی شک رفتار انسانهای فاقد اندیشه و..متمایل به تکرار و تقلید آن رفتارها میباشد .

انسان در طول مسیر زیستن همچون ظرفی است که دائم در حال لبریز شدن و تهی شدن است بی شک اگر لبریز بماند و تهی نشود دچار مرگ گشته حتی اگر جابجایی فیزیکی داشته باشد ،و برای این طراوت و پر و خالی شدن لازم است اول تهی شود و در این تهی شدن و فاصله ای که تا لبریز گشتن طی مینماید ،نا امید نگردد و یقین داشته باشد به خدایی که موجودات در اغوش او ،وجود میابند و ناپیداها به پیدایی میرسند.اگر توجه ما به موقعیت و مکان و زمان و موجودیتی باشد که مخلوق یک وجود بی همتاست بی شک جلب توجه ا بر اساس اجرای فرامین و عمل در جهت نور است.تا جایی که دست ما دست او و چشم ما چشم او میشود یعنی در عین منحصر بفرد بودن از لحاظ توانایی و رسالت خلقت ،مجرایی میشویم برای بیان او .همچون بلند گویی که کلام را جاری میسازد و تنها بیانی است از خالق موسیقی و جان.

انسان صاحب اختیار است و در جبر،اختیار در چگونه از آگاهی استفاده کردن،چگونه از عقلانیت و علم استفاده کردن،چگونه از حواس و غریزه استفاده کردن و جبر در ظرفیت و توان بروز و استعداد درک .اختیار در گام برداشتن و ناگزیر از پا داشتن.اختیا و جبر یعنی اینکه انسان ذاتا در نیاز است و نقصان و حرکت او همواره در جهت رفع نیاز و کمال .اما اینکه نیاز را و کمال را در چه جوینده باشد و معیارهای اش مبتنی بر چه باورها و اندیشه هایی باشد همه از اختیار او ناشی میشود اختیاری که به او مسئولیت میبخشد و بنا به مسئولیتش او را پاسخگو مینماید در واقع انسان در جبر به بودن به اختیار ساختن عالمی است که جهان جاودان او را شکل میبخشد

رضا6/29