اندیشیدن

جهان هر فردی به اندازه ی شعاع اندیشه های اوست ..اگر جایی..دریافتی که به انتهای جهان رسیده ای بدان که اندیشه ات به انتها رسیده و یا در قالب اندیشه ای که خلق کردی با اندیشیدن . به حبس گشته ای..آفرینش ..تنها اندیشه ی تو نیست که اندیشه ی تو ،آفرینش آفریدگاری ست که در شناخت به حبس نمیشود.آفرینش در چشم و حواس و گوش و فهم ،محدود نمیگردد که حواس تتها،ابزاری برای بقا در ارتعاشی است که برای بقای جسم تو که ظرف توست ،خطرناک است.علم،مخلوق حواس و اندیشه است و با آگاهی به اندیشه و حواس در تغییر...هیچ چیز حقیقت نیست جز آنی که تو در آنی
رضا8/20

+ نوشته شده توسط رضا در شنبه بیستم آبان ۱۳۹۶ و ساعت 20:21 |

رقص زمین...