تنها بودن

تنهایی..تنهایی..شکننده نیست ،اتسان تنهاست و این حقیقتی است که در ان شکی نیست .تنها متولد میشود جهان اش را خلق میکند و تنها جسم را به مقصد جاودانگی ترک میکند .انسان منحصر بفرد است و در این منحصر بفرد بودن اش ناگزیر از تنهایی .او باورها و اگاهی و هوشیاری خاص خود را دارد و بر اساس انها ،عالم خود را معلوم میسازد این تنهایی شکننده نیست بلکه فرصتی برای شکفتن در خود است .میتوان باورهای دیگران را زندگی کرد و تنها نبود ..میتوان مقلدی بود که از حیات ،فقط تحرک فیزیکی را امانت برداشت و بی اندیشه ای فقط تکرار عادات باشیم.و تنها نبود .میتوان فرصت خلق خلاقاته ی دنیای خاص خود را از دست داد و زندگی را به هدر دار و تنها نبود.میتوان همرنگ جماعت شد و در این همرنگی ،پرسشها و باورهای خود را فراموش کرد و تنها نبود ..اگر چه در صورت چنین عنلی باز تنها ،بیمار میشویم و تنها میمیریم .یادگار ما از فرصت خلق باورها تنها متحرکی میماند که در اسارت تکرارها بود و نبودش یکسان بود.تنهایی ازار دهنده نیست ،فرصتی است برای شکوفا گشتن بذر منحصر بفرد وجود تا درخت بودن ما روییده و سایه اش ،محلی امن برای رهگذران و میوه اش انعانی برای نیازمندان و هوای تازه اش ..هدیه ای برای عالم باشد.
رضا9/19

+ نوشته شده توسط رضا در یکشنبه نوزدهم آذر ۱۳۹۶ و ساعت 9:51 |