گذر تا حقیقت

آسمان،ابرها،آسمان محل استقرار خورشید و ستاره ها و مهتاب نیست ،آسمان جایی نیست که آسمان همانا مشاهده ی حقیقتی ست که به علت خالص بودن در چشم نمینشیند زیرا که چشم بازتابش نور را تصویر میکند،و آنچه خالص باشد ،نور از او عبور میکند .سایه ای ندارد ،بازتابشی ندارد.آسمان از حواس به معنا رسیدن است.از بیان به سکوت..عشق در چشم آغاز نمیشود ،که عشق در دل میجوشد و زیبایی را به نگاه عطا میکند،مهربانی را به کلام و نوازش را به دستان .عشق از درون میجوشد و در لبریز کردن جام وجود ،ادراک را از حواس و ظاهر به فهم و باطن میبرد.عشق همواره طلب است و حستجو و طلب در فهم نقصان بوجود اید و شناخت خود که آنچه در طلب آید،شمه ای در درون دارد که طلبش در حال پدیدار گردد.پس عشق را دو شرط است در ایجاد، که اولی فهم نقصان است در خود و دوم فهم کمالی در خود که به بهانه ای در بیرون در اشتیاق جوشیدن و بیان است.تا در مشاهده به ادراک برسد.

عشق در جهت طلب است و کمال ،گام هایش گاه  از حواس و جنسیت آغاز ودر مسیر خالص گشتن به یگانگی و بیداری از خواب زندگی میرسد.این گامهای عشق در واقع همچون تمرینی است برای قوی نمودن بالهای پرواز تا راه دل را به گشودن اش بپیماید و فاتح خویشتن باشد .خویشتنی که در ذات است و در مشاهده گری ،شاهد تغییرات در رودهای اندیشه و ادراک .تا آگاهی را آگاه شود در بیان خویشتن .به خود که میرسد همه را در خود ، خود را در همه ، همه و خود را در او میابد که   از او به او همچون زلال رودی است در نمایان ساختن گنبد آبی آسمان.مخلوق میشود در خالق بودن و مربوب میشود در رب بودن ...آنگاه که بالهای پر گودن در گذر از غرایز و حواس به معنا و خلوص قوی گشت ،بی هیچ نیازی به نردبان خارجی و موجودی در ورای خود به کشف عظیمترین گنجینه ی باقی جهان میرسی..به حقیقت

رضا9/14

+ نوشته شده توسط رضا در دوشنبه سیزدهم آذر ۱۳۹۶ و ساعت 22:26 |