نی و نوای نی

عالم هر انسانی معلوم به علم و اندیشه اوست و با اندیشیدن ،که ماهیت وجودی اوست،این عالم هم شکل میگیرد و در تغییر و طراوت و تازگی است.پس اکر در اندیشه ای، محدود و محصور گشته ای ،و در توهم پایان یادگیری و اندیشیدن قرار گرفته ای،بی شک دررکود و سکون و تکرار، در تحمل رفتارهای غریزی و مرگ در غرق گشتن و اسارتی اگر چه تحرکی در اندام های جسمانی ما مشهود است.اگر اندیشه ات بر گرفته از تقلید بی ادراک و تکرار بی فهم ،برداشت تو ،از اندیشه ی دیگران است؛ بی شک فرصت ظهور و جاودانگی و ساخت عالم خویش را بر باد داده ای.تو سازنده ی جهان خویشتنی با اندیشه ات با باورت با پذیرش ها و معیارهای ات.پس اگر بیزاری از این جهان که در آن به حیاتی ،کافی است خویشتن را به مشاهده باشی و در تغییر.

آنگاه که مشاهده گشته و خویشتن را به نظاره بودی در میابی، خداوند وجودی مجزا از تو نیست،افتراق ها همه محصول توهم است  .خداوند در حد موجودیت ما محدود و محصور نیست ،خداوند را تا باور خود به محدودیت نکشانیم که خود به جای خدا نشسته و در طلب خواسته های غریزی و مادی و احساسی ،او را ابزار خواسته های خویش بسازیم.ما همه در خداییم ،هر سویی به سوی اوست و هر جهتی را ،او مقصد است.در هماغوشی ازلیت و ابدیت ،یکتای بی همتاست .آنگاه که به مشاهده ی خویشتن برآمدی و دست از قضاوت ، عقل ، علم و فهم خود را جای دانایی او قلمداد کردن برداری.کم کم حجاب ها کنار میروند و در مرز بودن و نابودنت ،خدا را عابدانه به عبودیت و نوای نی موجودیت را به رقص میشوی.

رضا5/20